Halkların Demokratik Kongresi, tam da “yeni dönem”e geçilirken kurulmuştur. Örgütlenmesine girişilmesi ise seçim dönemine ve bu dönemde kurulan Blok’a uzanmaktadır. HDK tırmandırılan savaş koşullarının ürünü değildir, bu koşullarda kurulmamıştır, ancak, bu koşullar içinde örgütlenmek durumunda olduğu da ortadadır. Bu nedenle hem kuruluş ve hem de içinden geçilmekte olan dönemin koşulları ve bu koşulların doğru kavranması, HDK’nın örgütlenmesinin geliştirilmesi bakımından önem taşımaktadır ki, makale, bu ihtiyacı karşılamak üzere kaleme alınan “Tırmandırılan savaş ve HDK” başlıklı makaleyle birlikte ele alınmalıdır.

HALKLARIN DEMOKRATİK KONGRESİNE GELİNİRKEN: BLOK…
Türkiye sınıf mücadelesi tarihinde bloklaşmalarla ilk kez karşılaşılıyor değildir. Siyasal parti ve güçler arasında bloklaşmalar, genellikle seçim süreçlerinde ve seçim yasası ittifaklara olanak tanımadığı için yine genellikle “hülleler”i de kapsayan dolaylı biçimlerde ortaya çıkmıştır. Üstelik siyasal parti ve güçler arasında bloklaşmalar sadece sol ya da demokratik zeminlerde oluşmakla da kalmamış, ama –üzerinde durmayacak olsak bile, belirtilmelidir ki– sağ merkezci, muhafazakar, faşist parti ve güçler arasında da gerçekleşmiştir.
Demokratik siyasal parti ve halk güçleri arasında kurulan bloklaşmalar, öncesi bir yana ikinci binyılın başından bu yana siyasal mücadele tarihimizin bir gerçeği durumundadır. Önce ’99’da ve ardından 2002, 2007 ve 2011’de, tarihlerinden anlaşılacağı gibi, seçimlere bağlı olarak ve seçim süreçlerinin hemen öncesinde oluşan demokratik halkçı bloklaşmalar, son derece pratik siyasal ihtiyaçları karşılamak üzere tarih sahnesine çıkmışlardır.
Her siyasal olgunun maddi toplumsal ihtiyaçların ürünü olduğu kuşkusuzdur ve demokratik halkçı bloklaşmalar da maddi toplumsal ihtiyaçların ürünü olmuşlar; ancak ayırt edici özelliklerini belirtmek üzere, özel olarak da tamamen pratik siyasal ihtiyaçları karşılamak üzere gündeme gelmişlerdir. Bu, başka zamanlarda değil, ama hemen seçim öncelerinde oluşmaları ve üstelik seçim sonralarında sürdürülememeleri, ama “uykuya yatmaları” ve geçici oluşlarıyla kanıtlıdır. Oysa halkın maddi toplumsal çıkar ve ihtiyaçlarının, etrafında toplanıp belli başlı sorunlarını çözmekten ibaret olan amaçlarına ulaşabilmek için birleşik mücadelesini yükseltmek üzere güçlerini birleştireceği güç ve mücadele merkezi niteliğiyle demokratik halkçı bir bloklaşmayı zorunlu kıldığı kuşkusuzdur. Ama HDK’ya dönüşen son bloklaşmaya gelinceye kadar bu bir türlü gerçekleşememiştir. Nedeniyse, günümüze kadar blokların halkın maddi toplumsal ihtiyaçları zemininde ve bu ihtiyaçları temel alarak gündeme getirilmiş olsalar bile, başlıca ya da ağırlıklı olarak, pratik siyasal ihtiyaçların ürünü olarak ele alınıp pratiğe geçirilmesidir. Seçim kazanmaktan ibaret olmasa bile, dar örgüt çıkarları belirleyici olmuş, kısa vadeli güç oluşumları peşinden yürünmüş ve demokratik bloklaşmaların gereğince işlevsel olmaları ve örneğin bir halk cephesine evrilmeleri bakımından başarılı bir sınav verilememiştir.
2011 Bloklaşmasıysa, yine bir seçim öncesine denk düşürülmesi ve hatta bloğun başlıca güçleri seçimlere ayrı ayrı gireceklerken son anda gerçekleşebilmesine rağmen, öncekilerden farklı görüntü vererek, belirli bir süreklilik kazanmış ve Halkların Demokratik Kongresi’ne dönüşerek örgütlenmesini ilerletmeye girişmiştir.

DİNAMİKLER…
Emek Özgürlük Demokrasi adıyla 2011 Seçimleri öncesi kurulan demokratik halkçı Blok’un sürekliliğini sağlayıp Halkların Demokratik Kongresi adıyla kendisini geliştirip ilerleteceği kalıcı bir örgütsel yapıya kavuşması, pratik siyasal ihtiyaçların yanı sıra, en azından ortaya çıktığı koşullarda, ne denli maddi toplumsal bir ihtiyaç durumuna yükseldiğini belirten bir dizi olgu tarafından adeta dayatıldı ve bunların her biri HDK’nın sağladığı olanaklar olarak değer kazandı.
Bu kez belli başlı siyasal örgütçü ve katılımcılarının tutumları da hiç değilse belirli ölçülerde dar siyasal çıkar ve pratik ihtiyaçların ötesine geçen bir kavrayışa ulaşmıştı. Ancak Bloklaşma ve halkın etrafında toplanacağı bir güç birliğinin artık küçümsenemez bir ihtiyaç haline geldiğini gösteren, değerlendirilmezlik edilemeyecek maddi toplumsal veriler/olanaklar, kendilerini ortaya koymuşlardı.
Öncelikle, geniş bir devrimci, demokrat, sosyalist, yurtsever parti, örgüt ve çevre bir araya geldi. Ve birliği, kendilerinden menkul görmeyip, önlerine genişleyip güçlenme hedefini koydular; o gün katılmayıp ayrı duran örgüt ve çevreleri dışlamayacak, ama katılmaya çağıracak ve buna uygun tutumlar geliştireceklerdi.
Ve, 2011 Seçimi öncesi son anda kotarılan Blok’a verilen destek hemen tüm tahminleri aşmış, beklentilerin ötesine geçmişti. Sadece mücadele içindeki Kürt halkı değil, ama hemen bütün ezilen toplum kesimleri demokratik ve halkçı bir bloğun kurulmasını olumlu karşılamış, en ileri unsurlarıyla vakit geçirmeden etrafında birleşmeye başlamış ve bu birlik eğilimi seçim sürecine yansımıştı. İstisnasız tüm seçim bölgelerinde, tabanda, az-çok mücadele eğilimi gösteren çeşitli etnisite ve inançlardan erkek ve kadın, genç ve yaşlı işçi ve emekçilerin özellikle ileri kesimlerinin hızla birleşmeye yönelerek yürütmeye giriştikleri çalışma heyecan vericiydi.
Demokratik halkçı niteliğiyle Blok’un, emeğine saygı isteyen, özgürlük ve demokrasiye ihtiyaç duyan, barışa susamış sömürülen ve ezilen yığınları toparlayıcı/birleştirici yeteneği ya da toparlayıcı/birleştirici halkçı demokratik Blok fikri ve pratiğine sunulan destek; gidişata, zorunluluğu giderek daha geniş kesimlerce teslim edilir olan bir çıkış yolu açacak, ilerletici bir müdahalenin bunca acil ve yakıcı hale geldiği koşullarda, geniş bir aydın, sanatçı, akademisyen ve sendikacının aldığı tutumda ortaya çıktı.
Bu kadar geniş bir destek şimdiye dek görülmemişti. Farklı zamanlarda birbirlerinden farklı tutumlar geliştirmiş, değişik çevrelerden aydın, bu kez, bir arada Emek, Özgürlük ve Demokrasi Bloğu olarak yola koyulmuş bloğa, seçimlerde desteğini açıkladı. Bu, basitçe bir seçim desteği açıklaması değil, ama ötesiydi ki, hükümeti ve burjuva gericiliğini ciddi biçimde tedirgin edip hırçınlaştırdı. Yalnızca Kürt ulusal hareketine yönelik olarak tırmandırılan gericilik değil, ama sözünü söylemek isteyen gencinden yalnızca muhalif olduğu için delilsiz-ispatsız “içeri” atılan gazetecisine, sendikal hak ararken işten atılan işçisinden elinde hak bırakılmamış memuruna yöneltilmiş ve giderek saldırganlaşan gericiliğin –AKP’den az-çok beklentisi olanları da hayal kırıklığına uğratan– tırmanışı ciddi ölçüde ikna ediciydi ve önemli genişlikte bir aydın çevre, bu nedenle, devrimci ve demokratik-halkçı niteliğiyle, yeterince inandırıcı bir alternatif muhalefet merkezi olarak kendisini ortaya koyan Blok’u açıktan desteklemekte tereddüt etmedi. O güne kadar çeşitli düzeyde çekingenlikler ve “acabalar” konusu edilmiş, inandırıcı bulmamalar, küçümsemeler ya da cesaretsizliklerle uzağında durulmuş Blok’un temsil ettiği mücadeleci muhalefet merkezi, karşı kutbu oluşturan burjuva gericiliği ve AKP hükümetinin artık en ikircikli tutumlar alma eğilimi göstermiş olanları da ikna eden performansıyla, muhalif olan/muhalif olmaktan başka çare ve yol bırakılmayan herkesi birleşmeye zorlamıştı.
Toplumun en bilinen ve tanınmış aydınları da içinde olmak üzere geniş bir aydın çevre bir basın toplantısıyla desteğini açıkladı. Ardından, sanatçıların destek açıklaması geldi. Sonra oldukça ciddi bir sayıya ulaşan akademisyenlerin desteği açıklandı. Ardından hiç de az sayıda olmayan bir sendikacı grubu da desteklerini ilan ettiler.
Ve bu destekler, “laf olsun” diye, gel-geç destekler olarak açıklanmadılar. Sadece seçim öncesinin az-çok “iyi” ve “umutlu” kolay günlerin destekleri olarak kalmadılar; ama saldırganlığın tırmandırıldığı “kötü” ve durumun “umutsuz” göründüğü, zor günlerde de sürdürüldüler. Burjuva gericiliği ve AKP hükümetinin topyekûn saldırısının ülkenin üzerine çöktürdüğü havanın ağırlığı ve ürkütücülüğüne karşın, Prof. Büşra Ersanlı’nın tutuklanmasına verilen 700 imzalı akademisyen tepkisiyle, yine akademisyenlerin 300 kadarının Ersanlı’nın suçlandığı “suçu” işlemek üzere, onun gibi, BDP Siyaset Akademisi’nde ders vereceklerini açıklamaları, bunun kanıtı oldu. Bunda, şüphesiz, saldırının topyekûn olsa bile geçici de olduğunu en iyi bilenlerin başında akademisyenlerin gelmesinin payı da vardı.
Blok, yalnızca halkın ileri unsurlarının, aydın ve akademisyenlerle, sendikacıların desteğini almakla da kalmamıştır. Ama rakamlarla kanıtlı sonuçlar da derlemiştir ki, bu sonuçlar, son Blok’a kadar bunca ileriden gerçekleşmemiştir. Alınan oy miktarı küçümsenmeyecek biçimde artmıştır. Yirmi olan milletvekili sayısı otuz altıya ulaşmış, sayı neredeyse ikiye katlanarak dost-düşman herkesin gözüne batmış, burjuva gericiliği ve AKP hükümetinin muhalifi olan herkese moral olmuştur.
Öyle ki, buradan, üstelik blok ve dolaysız bileşenleri dışından gelişen bir “ana muhalefet” tartışması türemiştir. CHP’nin sağıyla-solunun ayırt edilemez hale gelişi ve Kılıçdaroğlu’nun propaganda edilen “değeri” ve etrafından oluşturulan beklentiye rağmen seçimlerde umduğunu bulamaması, ama Blok’un vekil sayısını hemen ikiye katlaması ve asıl olarak da aldığı sağlam ve direngen, mücadeleci tutumlar, ileri/ilerici toplumsal kesimlerde CHP’nin değil ama Blok’un ana muhalefeti oluşturduğu ve ancak onun etrafında toparlanılarak ilerlenebileceği algısıyla fikrinin gelişmesine götürdü ki, bunda fazlaca şaşılacak şey olmasa gerektir.
Toplumun özellikle ileri unsurlarında kabul görmeye başlayan bu fikri eğilim, seçilin milletvekillerinin tahliye edilmemeleri karşısında geliştirilen tutumlarla perçinlendi. Blok (ve BDP) bu nedenle parlamentoyu boykot ettiğini açıklarken, kısa süre içinde CHP, bu tutumu görmezden gelemediği gibi, karşısında da duramadı ve “garip” bir şekilde “Meclis’i kuran parti” olarak, Blok’un açtığı yoldan, onun peşi sıra yürüyerek, “boykot”a katılmaktan kaçınamadı. Üstelik yürüyüşünü tutarlıca sürdürememesi ve AKP önünde “diz çökerek” boykottan caymak için olmadık “yumuşaklıklar” sahnelemesi, Blok’un ana muhalefetliğine duyulan inancın pekişmesine götürdü.
(Blok’un, parçalı yapısının da zorlaştırmasıyla zamanında manevra yapamayarak ve boykot tutumunu gereğinden fazla uzatarak elde ettiği kazançların bir kısmını yitirmesi, burada konumuzu ilgilendirmiyor, bu nedenle ele alınmayacak.  Yanı sıra sözü edilen algı ve fikri eğilimin, kıyıcı niteliğe sahip son saldırının ağırlığıyla bir miktar gerilediği, ama temelli nedenlerden kaynaklandığı için ortadan kalkmadığı ve varlığını koruduğu bir gerçektir.)
Blok, anlatıldığı üzere, kısa sürede daha da güçlenip çekiciliği artarak, Kongre olarak örgütlenmeye yöneldi ki, tam da bu sırada, burjuva gericiliğini tırmandırmakta olan AKP hükümeti tarafından topyekûn saldırının “düğmesine basıldı”. Görece kolay olanın zorlaşacağı bir “yeni dönem” başlıyordu ki, bu “dönem”in üzerinde bir diğer makalemizde yeterince durmuş bulunuyoruz.
Bu arada, ama, HDK yerellerde İl ve İlçe Meclisleri olarak örgütlenme aşamasına ulaşmış bulunmaktadır ki, yoğun saldırı koşullarında atılmakta olan kitlesel örgütlenmenin ilerletilmesi doğrultusundaki adımların öneminin küçümsenemeyeceği ortadadır.

BLOK/KONGRE OLANAKTIR; SINIF PARTİSİNİN GÜÇLENMESİ KONGRE’Yİ GÜÇLENDİRİR
İkisinden ibaret olmadığı kuşkusuzdur; Halkların Demokratik Kongresi (HDK) olarak biçimlenişini yenileyerek, işlevi bakımından, bugüne kadarki güç birliklerini aşıp kendisini kalıcılaştırmaya yönelerek örgütlenmesini ilerletme pozisyonunu tutan bloklaşmanın çok sayıda siyasal parti, güç ve –bloğun çekim gücü ya da birleştirici yeteneğini kanıtlayan bir başka göstergeyi de sunarak, bu kez sadece istenir bir şey olmasının ötesine geçilip pratik olarak gerçekleşmekte olan– hiçbir partiye bağlı olamayan, gericiliğe karşı mücadele yanlısı bireylerden bileştiği bir gerçektir; ancak bir başka reddedilemeyecek gerçek de, bloğun ülke ölçeğinde yaygın örgütlenmesini üstlenen iki belli başlı ana akımdan/hareketten birinin Kürt ulusal hareketi diğerinin de devrimci sınıf partisi olduğudur. Bu, şüphesiz övünme vesilesi edilmek üzere değil, ama özellikle ülkenin hemen her yerinde örgütlü bu iki başlıca siyasal gücün üstlenmeleri zorunlu görünen görevlerine dikkat çekmek üzere söylenmektedir. Her siyasal parti ve gücün, her mücadeleci bireyin ellerinden gelenin azamisiyle HDK’nın örgütlenmesini ilerletmesinde görev üstlenecekleri ve üstlenmeleri gerektiği tabiidir. Ancak gerek örgütlenmelerinin yaygınlığıyla olanaklarının genişliği, gerekse etki ve harekete geçirici güçlerinin görece büyüklüğü nedeniyle, HDK’nın alternatif bir güç ve mücadele merkezi olarak ilerlemesi ve kalıcılaşmasında bu iki hareketin özel bir öneme sahip olduklarından söz etmek de herhalde yanlış olmayacaktır.
Üstelik bu özel önem, örgütlenme yaygınlığıyla olanak genişliği ve harekete geçirici güç büyüklüğünün yanında ve ötesinde, asıl olarak daha temelli bir nedenden kaynaklıdır ki, sözü edilen iki başlıca akım/hareket, taşıdıkları isimler ya da şu veya bu somut örgütler olmaları dolayısıyla değil, ama hangi isimleri taşıyor olurlarsa olsunlar, nitelikleri ve üstlendikleri işlevleri bakımından önemlidirler; ancak bu, aynı zamanda, bu nitelikleri taşımaya ve işlevleri üstlenmeye yönelmiş ve tutum ve davranışlarıyla bu yönlü iddialarının hakkını verme durumunda olan her bir somut örgütün de özel öneme layık olduğu/olacağı anlamına gelmektedir.
Özel önem taşıyan iki başlıca akım ya da hareketin asıl önemleri dayanaklarındadır. Anlaşılmış olması gerektiği gibi, asıl önemli olan, Türkiye’nin demokratikleşmesinin, belli başlı talepleriyle siyasal demokrasinin kazanılmasının, ülkenin önündeki, atmaktan kaçınamayacağı başlıca adım olan temel dönüşümün stratejik ittifaklarını zorunlu kıldığı olmazsa olmaz iki ana güçtür: Ezilen Kürt halkı ve Türkiye işçi sınıfı. Bu iki başlıca gücün, pratik siyasette nasıl tutum alıp davranacakları ve aralarındaki ilişki tayin edicidir ki, dayanaklarını bu iki ana güçte bulan, en azından yönelimleri bu olan siyasal parti ve güçler asıl olarak buradan önem kazanmaktadırlar.
Öyleyse, evet, bugün topyekûn saldırı koşullarında zordur, yarın daha kolay olacaktır; ama başlıca iki ana gücü, dayanaklarını Kürt halkı ve Türkiye işçi sınıfında bulan Kürt ulusal hareketi ve devrimci sınıf partisi olan HDK’nın ilerleyişi ve geleceğine dair ne söylenebilir?
Güncel gerçek odur ki, ulusal hareket dayanağı durumundaki Kürt halkıyla ileri ölçüde bağlı ve onun içinde örgütlenmişken, kitleselleşmişken; devrimci sınıf partisi bakımından durum aynı değildir. Devrimci parti, evet, tüm varlığıyla işçi sınıfına dönük ve yönelik olma, sınıf çizgisine sahip olup sınıf pozisyonları tutma, beslenmekte olduğu sınıfın dünya görüşüne sıkı sıkıya sarılma vb. ideolojik, politik ve pratik örgütsel bakımlardan bir işçi sınıfı örgütüdür; ancak bir gerçektir ki, bugün henüz işçi sınıfının ana kitleleri partileşmiş durumda değildir ve bu yönüyle devrimci sınıf partisinin önüne koyduğu merkezi görev sınıfın partileşmesinin itici gücü olmaktır.
Ancak buradan pratik bir “dengesizlik”in türediği de tartışmasızdır. Olmazsa olmaz iki ana güç olarak Kürt halkı ve Türkiye işçi sınıfı, HDK’nın başlıca iki dayanağıdır; bunda kuşku yoktur. Ama Kürt halkı oldukça gelişkin bir örgütlenmeye sahip ve buradan da güç alarak ayakta ve hareketliyken, Türkiye işçi sınıfı, henüz oldukça geri bilinç ve örgüt düzeyiyle, şurada burada yerel hareketliliğine, bunun yaygınlığına ve genel hareketlenme belirtileri de göstermesine karşın, ülke ölçeğinde ve birleşik mücadelesiyle “tartıya vurulduğunda”, şurada burada hareketlenme belirtileri gösterse de, önemli ölçüde hareketsiz durumdadır. HDK ve örgütlenmesinin ilerletilmesi bakımından buradan bir zorluğun kaynaklandığı ve giderilmesinin yakıcı bir ihtiyaç oluşturduğu kuşkusuzdur, ama bu zorluğa rağmen önce blok ve ardından HDK’nın oluşması, bu zorluğun aşılmasına ve aşılabileceğine dair hem nesnel dayanakların hem de niyetlerin varlığına işaret etmektedir ki, bu son derece olumludur.
Ancak bu “eksikli durum”dan HDK’nın birleşik gücü büyürken, işçi sınıfının ve kuşkusuz sınıf partisinin de örgütlenmesinin ilerletilmesi ve –eğer 15 milyona yakın kitlesiyle stratejik önemsizliği ileri sürülmeyecekse– işçi sınıfı ve mücadelesinin birleştirilip geliştirilmesi zorunluluğu çıkar. İşçi sınıfı, tabii ki devrimci işçi partisi başta olmak üzere, hem kendisi hareketlenip örgütlenmek ve güçlenmek, örgütlenip güçlenmesiyle de dolaysızca HDK’nın örgütlenmesi ve güçlenmesini ilerletmek zorunda ve durumundadır. Bu tamamen böyledir ve ancak böyle olabilir: İşçi sınıfı ve hareketinin, devrimci sınıf partisinin güçlenmesi, HDK’yı ancak ve ancak güçlendirir ve bu dolayımlı değil, dolaysız bir ilişkidir. İşçi hareketi ve devrimci sınıf partisinin, güncel koşullarda örgütlenmesini ilerletip kendisini güçlendirmek üzere yürüteceği çalışmaların tümü HDK’yı da güçlendireceği için, HDK’yı güçlendirmeden kendisini güçlendirmesi imkan dahilinde olmadığı gibi, tartışılır bile değildir. Bu, kuşkusuz sınıf partisinin ancak HDK’nın güçlendirilmesi çalışması yürüterek dolaylı yoldan güçlenebileceği, kendi dolaysız çalışmasıyla güçlenemeyeceği anlamına gelmez; ama kendisini güçlendirmek üzere yürüteceği bütün çalışmaların aynı zamanda HDK’yı güçlendireceğini belirtir.
Pratik olarak değerlendirilip değerlendirilememesi bir yana, sözü edilen dinamikleriyle geniş bir çevreyi, çeşitli etnisite ve inanç kesimlerinden ezilen ve hak arama ihtiyacındaki halk kesimlerini birleştirip harekete geçirme yeteneğine sahip olması gibi çok basit bir nedenle, HDK’nın bir olanak olduğu tartışmasızdır. Kışkırtılmakta olan şovenizm ve Kürt düşmanlığının özellikle farklı ulusal kökenlerden ezilen halk yığınları içinde neden olduğu bir dizi olumsuz sonuçlar ve sıkıntılara rağmen, HDK, savunduğu demokratik talepler ve mücadeleci tutumuyla yeterince birleştiricidir. Yeterince inandırıcı ve yine etrafında birleşilebilir yeterince güçlü bir merkezdir.
Evet, HDK içinde, henüz hâlâ, kitlelere yönelik birleştirici çalışmasının genişliğini olumsuz etkilediği/etkileyeceği kolaylıkla tahmin edilebilecek dar grupçu eğilimler varlığını sürdürmektedir ve “Türkiye solu”nun bu “hastalığı”nın bir süre daha varlığını koruyacağı tahmin edilebilir. Ancak geriye çekici nitelikleriyle olumsuzluk belirtileri ve eksiklikler üzerinde yoğunlaşmak yerine olumluluklardan tutularak ilerlenmeye çalışıldığında böyle bir birlik ve mücadele örgütlenmesinin sunduğu olanaklar ortaya çıkmakta, görünür olmaktadır. Sermaye ve Hükümet’in yürüttüğü içeride ve dışarıda genelleştirilmiş ağır saldırı koşullarına karşın, sözü edilen yalnızca soyut bir olanak değildir, ama bir dizi somut olgu ve eylemde kendisini ortaya koymaktadır. Ve birleştirici harekete geçirici bu olanak sadece Kürt sorunu eksenli de değildir. Tabii ki, KCK operasyonları karşısında başta İstanbul olmak üzere tüm ülke düzeyinde sokak açıklamalarıyla tepki verilmiş, Uludere katliamı karşısında geniş kesimleri birleştiren tutum alınıp açıklamalar yapılmış, HDK’nın çağrısıyla oluşturulan bir aydın heyetinin taziye ve destek vermek üzere Roboski köyüne gitmesine önayak olunmuştur. Ancak HDK, aynı zamanda, sağlık emekçilerinin sürüklediği 21 Aralık grevine tüm ülke düzeyinde verdiği destekle, bu greve ciddi bir katılım da sağlamıştır. Düşük asgari ücrete karşı yaptığı açıklama ve Ocak ayı içinde başlattığı “Sen de bir ses ver! kampanyası ile yerellerin kendi özgün talepleriyle sokağa çıkmalarının önünü açması diğer örneklerdir. Yine HDK, kıdem tazminatının gaspına karşı bir kampanya başlatmış, GSS düzenlemesi ve hak gaspları karşısında tavır alarak emekçilerin kitlesel mücadelelerinin önünü açan tutumlar geliştirmiştir. Hrant Dink cinayetinde mahkemenin verdiği karardan sonra Türkiye’nin belli başlı illerinde yapılan kitlesel protesto gösterilerinde HDK’nın varlığı ve çağrılarının önemi görmezden gelinemez. Ve bunlar HDK’nın giderek gelişmekte ve güçlenmekte olan yanını göstermektedir.
Sosyalizmi hedef edinen devrimci bir sınıf partisi açısındansa, HDK’nın sunduğu olanakların küçümsenmesi ve görmezden gelinmesi bir yana, tersine, bu olanakların farkında olarak, partinin HDK’nın oluşturulması için elinden geleni yaptığı bilinmektedir.
HDK’nın sunduğu olanakların değeri, bir yanıyla, kurtuluşu sosyalizmi gereksinen işçi sınıfının “kendiliğinden” değil, ama “kendisi için” bir sınıf olarak birleşebilmesi ve kurtuluşunu kendi elleriyle gerçekleştirebilmesi için demokrasi okulunda eğitimini tamamlaması ihtiyacından gelmektedir. HDK’nın sunduğu olanakların değeri, ikinci yanıyla, işçi sınıfının kurtuluşu davasının gidişatını kararlaştıracak sosyal devrimin, yalnızca ve tek başına işçi hareketinden oluşmaması, ama ulusal, demokratik, cinsel, inanca dair vb. vb.. eşitlik ve özgürlük talepli mücadelelerle, iktisadi sosyal, hukuki vb. hareketlerin tümünden bileştiği ve ancak onlardan bileşebileceği gerçeğinden gelmektedir. Bir devrimci işçi partisi, HDK gibi bir olanağa sahip olmadığı koşullarda da, şüphesiz ki ulusal, demokratik, iktisadi, sosyal vb. tüm mücadele ve hareketleri tek bir sosyal hareket oluşturmalarını sağlamak üzere birleştirmeye çalışacaktır; HDK türü bir demokratik halkçı örgütlenmenin böyle bir olanak olarak var olduğu koşullardaysa, işçi partisinin, kendisinin birleştirici çalışmasını sürdürürken, bu olanağı değerlendirmemesi ve ondan yararlanmaması ancak çocukluk sayılabilir.
Pratik siyaset bakımından bu çerçevede hâlâ yapılması gereken işler olduğu söylenmelidir; örnekse devrimci işçi partisinin HDK çerçevesinde üstlenmesi gereken sorumlulukların örgütlenmesindeki düzensizlik ve eksikliklerin varlığını sürdürmesinin, HDK’nın sunduğu olanakların yeterince farkında olunmaması ya da küçümsenmesiyle ilgili olduğu açıktır. Yine de sorunun bu yanında kavranmasında tartışılacak şey yok gibidir.
Kesindir ki, devrimci işçi partisi, güçlenmek için HDK’nın sunduğu olanakları değerlendirmek ve bununla dolaysızca bağlı olarak, kendisi güçlendikçe, değerlendirerek daha da güçleneceği bu olanakları büyütmek için HDK’yı güçlendirmek için çalışmak durumundadır. Üstelik burada “mekanizma” otomatik işleyişe kurulmuş türden anlaşılmalıdır: Devrimci işçi partisinin, devrimci işçi partisi olarak yapacağı her gerçek çalışma, demokrasi ve özgürlük mücadelesinin yükseltilmesi, ulusal dil ve hak eşitliği taleplerinin savunulup mücadelesinin desteklenmesi, işçi sınıfının mücadeleci bir sınıf olarak birleştirilmesi ve fabrika ve işletmelerle alanlarda hak talepli mücadelesinin geliştirilmesi… zaten bu talepler için mücadele etmekte olan HDK’yı dolaysız biçimde güçlendirecektir. Bu mücadelelerin tümünü kapsayan sınıfın sosyal kurtuluşu amaçlayan devrimci mücadelesiyse, sınıf düşmanıyla mücadelesinin ilerleyişine bağlı olarak, HDK’nın da başlıca hedefi durumundaki burjuva gericiliğini (ve destekçisi emperyalizmi) güçsüzleştirerek, yine HDK’yı dolaysızca güçlendirecektir.
Devrimci sınıf partisi, açık ve kesindir ki, devrimci ve sınıfsal amaçlarından kopmadıkça, demokratik halkçı bir mücadele örgütü olarak kalacak HDK’yı güçlendirmeden edemez.
Peki HDK’nın güçlenmesinin sınıf partisini güçlendirmesi için ne denebilir? Sınıf partisinin güçlenmesinin, kuşkusuz ki kendiliğinden değil, ama sınıf çıkarları ve bilinçli sınıf politikasının ürünü olarak, HDK’yi güçlendirmekten kaçınamayacağı, öte yandan, sınıf partisinin bugünkü konjonktürde ancak –tüm çalışmalarının dolaysızca güçlendireceği– HDK’yı güçlendirerek güçlenebileceği doğrudur.
Ancak aynı şekilde açık ve kesindir ki, HDK’nın güçlenmesi, kendiliğinden ve dolaysız olarak sınıf partisinin güçlenmesine götürmez. Devrimci sınıf partisinin, güçlenmek için, HDK’nın sunduğu olanakları da değerlendirerek yürüteceği kendi çalışması, olmazsa olmaz zorunluluktur.
HDK çalışması ve HDK’nın güçlenmesi, demokratik içerikli bir çalışma ve güç birikimi olarak, devrimci sınıf partisinin çalışmasının ilerletilip yaygınlaşması ve örgütlenmesinin geliştirilip güçlendirilmesi için sadece olanaktır. Bu olanağı doğru değerlendiren sınıf partisinin gelişip güçleneceği ve güncel koşullarda gelişme ve güçlenmesinin, ancak bu olanakların doğru değerlendirilip kullanılmasıyla gerçekleşeceği doğru olmasına doğrudur; ancak sınıf partisinin bu olanakları değerlendirerek fabrika, işletme, mahalle ve alanlarda yürüteceği kendi çalışması olmadan, HDK’nın varlığı ve kendisini güçlendirmesiyle otomatik olarak güçleneceği doğru varsayılamaz.
Sosyalizm ve “kendisi için” bir sınıf olarak işçi sınıfı ve örgüt ve mücadelesinin gelişip güçlenmesi, hiçbir yer ve zamanda, hiçbir koşulda demokratik halkçı bir çalışmanın ürünü olmamış; ama işçi sınıfı bu tür bir mücadele (demokrasi mücadelesi) içinde eğitimini tamamlamış, sınıf bilinçli işçi bu içerikli bir çalışmayı ancak desteklemiş ve eğer zamandaş değilse kendi ilerleyişi ve gelişip güçlenmesini üzerine oturtmak üzere miras edinmiştir.
Kendi dışından bir olanak olarak kullanıp değerlendirerek mücadele ve örgüt olarak gelişip güçlenmesinin bir dayanağı haline getirmenin yanı sıra kendisinin yürüteceği demokratik içerikli çalışma da kesinlikle önemsiz sayılıp küçümsenemez; ancak devrimci sınıf partisinin ayırt edici güçlendiricisi değildir, böyle anlaşılamaz.
Fabrika ve işletmelerle mahallelerde, sınıfın sınıf olarak, siyasal demokrasinin kazanılmasına ilişkin olanların yanında kendi ayırt edici sınıf talepleriyle örgütlenip, mücadele içinde, geri kalan sömürülen yığınları da örgütleyip peşinden sürükleyecek devrimci bir sınıf olarak birleştirilmesi, dolayısıyla sınıfın partileştirilmesi ve devrimci işçi hareketinin geliştirilmesi; devrimci sınıf partisinin, özel ve bir sınıf partisi olmanın ayırt edici yanıdır. Sınıfın partileşmesi ve devrimci sınıf hareketinin geliştirilmesi, bunun vazgeçilmez gereği olarak işçi ve emekçiler içinde iktisadi, sosyal, siyasal hak talepleriyle yürütülecek demokrasi ve sosyalizm mücadelesinin, ulusal, demokratik ve sosyal kurtuluş mücadelesinin birleştirilmesi görevleri, sınıf bilinçli işçinin, devrimci bir işçi partisinin devredebileceği görevlerden değildir. Ancak sınıf bilinçli işçiler tarafından, devrimci işçi partisi eliyle yürütülebilir ve işçi sınıfı başka bir dolayımla değil, ama ancak buradan partileşebilir, devrimci işçi hareketi ancak buradan yolunu açabilir.
Son söz şu olabilir: Devrimci sınıf partisi güçlendikçe HDK güçlenir; devrimci sınıf partisinin güçlenmesiyse, değerlendirilmeden edemeyeceği HDK’nın sunduğu olanakları değerlendirerek kendi çalışması ve mücadelesine bağlıdır.

Halkların Demokratik Kongresi üzerinde konuşup tartışmak açısından yanlış zaman seçimi diye düşünülebilir. Değildir. Tersine, tam zamanıdır. Hem bugünün saldırganlık koşullarında ayakları yere basmayan gel-geç değerlendirmelerden sakınma kolaylığına sahip olunacaktır. Hem de günlük “hayhuy”un ötesinden tartışma,  daha kalıcı ve gerçek dinamiklerden hareket edilmesini koşullayacağı gibi, bir dizi olası olumsuz yaklaşım ve tutumun etkisini önemsizleştirecektir.
Evet, doğrudur; sonbahar ve özellikle kışın ilerlemekte olan günlerinde, bütün bir yaz boyunca tanık olunan, özellikle 12 Haziran Genel Seçimleri’nin hemen öncesiyle sonrasında uzunca süre varlığını sürdüren ve sonbaharın başlarına kadar devam eden cezbedici, heyecan verici gelişmelerle yüz yüze değiliz.
Yaz aylarında etkenlerinin fazlalaşmasıyla giderek yakınlaşmış gibi görünen barış umudu, yeniden “Kaf Dağı”nın ardına çekilmiştir. Yabancı kolaylaştırıcıların katılımıyla hükümetle PKK arasında yürütülen görüşmeleri de kapsayan,  tek yanlılığına karşın bir ateşkesin de yürürlükte olduğu savaşın az-çok yatıştığı uzunca bir dönem geride kalmıştır. Barış ihtimalinin hemen bütünüyle sona ermiş göründüğü ve yeniden imha operasyonları ve savaşın hem de kışa yoğunlaştığı, PKK’ye yönelik operasyonların “içeride” ve “dışarıda” sürdürüldüğü bu dönemin kalıcı olduğu herhalde ileri sürülemez. En gerici faşist asker ve sivil stratej ve uzmanlar bile sonunda tekrar masaya oturulacağını ve savaşın ancak masada bir anlaşma ile bitirilebileceğini kabul etmekten kaçınamamaktadır.
Savaşın yeniden tırmandırılması, ne kadar PKK’nin nedenini kimsenin açıklamadığı, açıklamaya ihtiyaç da duymadığı üzere “saldırı” pozisyonuna geçerek elini tetiğe atmasına bağlanırsa bağlansın, gerçek odur ki; PKK’nin “açılım”la “barışçıl” tasfiyesinin, en azından gücü ciddi biçimde kırılıp ileri sürdüğü belli başlı taleplerinden vazgeçmeye zorlanmasının başarısızlığa uğramasıyla, bu kez, “iyilik”le ulaşılamayacağı belli olmuş aynı amaca zorla ulaşılması hedeflenerek ve üstelik sürecin “yeni konseptle yürütüleceği” ilan edilerek, çok yönlü olarak hükümet tarafından gerçekleştirilmiştir.
Ve AKP Hükümeti tarafından “düğmesine basılan” son saldırı, sadece şurada burada yoğunlaştırılan operasyonlara hız verilmesinden ibaret değildir. Söz konusu olan tam bir topyekûn saldırıdır. Net bir tasfiyeyi gerçekleştiremeyeceğini, bunun fazlasıyla zor olduğunu hükümet de bilmekte ve başbakanıyla konuyla ilgili bakanları “terörün tümüyle bitirilmesi mümkün değildir, ama marjinalleştirilmelidir” içerikli açıklamalarıyla bunu dile de getirmektedirler. Ancak bu, Kürt hareketinin tam bir kuşatma altına alınarak boyun eğdirilmesinin öne konmasının, karşılanacak talepleri ve Kürt halkı ve ulusal hareketinin örgütlülük düzeyi ve biçiminin en geri ölçüsüne ulaşılması hedeflenerek, olabilirse PKK’siz ya da diz çöktürülmüş PKK’li “çözüm”ün; en küçük zararlar görmeleri istenmeyen AKP’nin, Türkiye’nin kapitalist düzeninin, Ortadoğu’daki emperyalist ilişkiler ağının az-çok zedelenmesinden de tamamen kaçınılacağı türden Amerikancı, düzen-içi olmakla kalmayacak ama düzeni güçlendirecek ve AKP dayatmalarından ibaret bir “çözüm”ün amaçlanmasının engeli olmamaktadır.
Bunun ne kadar ve nasıl bir “çözüm” olduğu/olacağı ayrı meseledir, kuşkusuz tartışılabilir; ancak Kürt sorununun ağırlığından kurtulmak isteyen –arkasında efendisi Amerikan emperyalizmi ve yerli ve yabancı tekellerle birlikte– AKP Hükümeti’nin öngördüğü ve hâlâ “açılım bitmedi” derken son kapsamlı saldırısıyla “düğmesine bastığı” böyle bir çözüm olmayan “çözüm”dür. Kürt hareketinin tasfiyesi, Kürt halkının özgürlük ve eşitlik taleplerinin elde edilmesinin olanaksızlığına ikna edilerek, AKP egemenliğindeki kapitalist düzende, ancak AKP’ye boyun eğmiş, örgütsüz ve “haksız Kürt”e yer olduğunu ve ancak böyle bir Kürdün dil vb. türü “hakları”nın geçerli olabileceği ve verilebileceğini kabullenmesi –istenen bunlardır, “çözüm” olarak tasarlanan budur.

TOPYEKÛN SALDIRI
Bu amaçla, “yeni konsept” denerek, son kapsamlı saldırı başlatılmıştır. Hasan Cemal’in Uluslararası Stratejik Araştırmalar Kurumu (USAK) cenahında “PKK’ya devletin elinin nasıl ağır olduğunun fena halde gösterileceği” şeklinde dillendirildiğini aktardığı –ve artık AKP’nin “derini/sığı” devletle arasındaki son çekişmelerini de tüketerek, ele geçirdiği devletle hemhal olup, bu devletin başına çöreklenerek onu yönetip yürüttüğünü tanıtlayan– son topyekûn AKP saldırısı kuşkusuz “PKK’ye bir ders verilim” basitliğiyle güdeme getirilmemiştir. “Ders vermek” ya da “devletin elinin ağırlığını göstermek”ten murat edilenler vardır. Bu, kısaca yenilgiyi kabullenmek olarak tanımlanabilir ve başta kendi kendini yönetmesi olmak üzere, Kürt halkının başlıca dil ve hak eşitliği taleplerinden vazgeçerek, en aza razı edilmesi şeklinde özetlenebilir. Ve evet, sonbahardan başlayarak, tamamen pazarlık, ama kötü ve ölümcül bir pazarlık içerikli, en aza razı etmeyi hedefleyen bir güç gösterisinden başka şey olmayan saldırganlığa tanık oluyoruz.
Ancak bu, silahlı kuvvetlerden savcı ve hakimleriyle “özel” ve genel yetkili olanlarıyla yargıya, askerinden polisine başta MİT olmak üzere istihbarat örgütlerinden İmralı Cezaevi İdaresi’ne, İçişleri’nden Savunma Bakanlığı’na burjuva diktatörlüğünün tüm militarist ve bürokratik sinir merkezleri ve kurumlarının yeniden organize edilerek üst düzeyde merkezileştirilmiş güçlerinin tam bir seferberliğiyle yürütülen bir saldırganlık olarak, öncekilerden ayırt edilmektedir.
Bir dönem barış görüşmeleri yapılmış ve gelecekte de yapılacak olan  Kürt hareketinin önderi Öcalan üzerinde İmralı’da tam bir tecrit uygulanmasına geçilmiştir.. Irak Kürt Federe Devleti topraklarındaki “Medya Savunma Bölgesi” olarak ilan edilmiş PKK kontrolündeki Kandil-Haftanin-Hukurk kamplar bölgesine hava ve kara harekatları düzenlenmiştir.. Asker-sivil vb. çekişmelerinin önü alınarak, insanlı ve insansız istihbarat merkezileştirilmiş, ordu bölgedeki saldırı birliklerinden başlayarak profesyonelleştirilmiş ve saldırı birlikleri özel harekatçı polis birlikleriyle takviye edilmiştir, “operasyonlar”da bu birlikler kullanılmaktadır.. Yaz-kış demeden sürdürülen ülke içindeki “operasyonlar”da kimyasal ve biyolojik olanları da dahil kullanılmayan silah kalmamıştır; kimyasal vb. bombalarla yakılarak onar, yirmişer öldürülen PKK’lilerin yanmış ve vücut bütünlüğü bozulmuş cenazeleri birbirinden ayrılamaz ve tanınamaz halde ailelerine bile teslim edilememektedir.
“Açılım” ve savaş politikalarının birbirini dışlamayıp tersine bir arada birbirini güçlendirerek yürütülmek üzere uygulandıklarını da kanıtlamak üzere, iki yıl önceden, daha “açılım” döneminde başlatılmış olan KCK tutuklamalarında her türlü sınır aşılmıştır.. PKK militanı ya da sempatizanı ya da değil, önemli olmadan, hak mücadelesi verme, hakkını savunma yeteneği gösteren her Kürdü, hatta Kürt olmayanı da hedef edinme noktasına tırmandırılmış KCK tutuklamaları, başbakan ve bir dizi bakanının sık sık itiraf ettikleri üzere, tamamen Hükümet’in direktifleriyle yürütülmekte; hükümet istemekte, istihbarat örgütleri ve polis gözaltına alıp fezleke düzenlemekte, bu evraka göre de “özel yetkili” oluşlarının hakkını vererek mahkemeler tutuklamaktadır…
Neredeyse seçilmiş ama tutuklanmamış tek bir Kürt siyasetçisi bırakılmamıştır. Hatip Dicle’nin milletvekilliği düşürülmüştür, beş seçilmiş vekilin tutukluluğu sürdürülmekte ve milletvekillikleri engellenmektedir. “Örgüt üyeliği” gerekçe gösterilerek düzenlenen polis-mahkeme operasyonlarıyla BDP’nin kolu kanadı kırılmak istenmekte, hemen bütün örgütlerine yönelik tutuklamalarla barışçıl ve siyasal olduğu tartışmasız mücadelesini yürütmesi önlenmeye çalışılmaktadır. Delilsiz ispatsız tutuklamalar, BDP’nin sadece il ve ilçe örgütlerine yöneltilmiş değildir. BDP Anayasa Komisyonu üyesi Prof. Ersanlı, bir KCK tutuklama dalgası kapsamında, R. Zarakolu ve onlarca BDP üyesiyle birlikte, komisyonun AKP Anayasa Komisyonu ile yaptığı toplantının ardından gözaltına alınıp tutuklanmıştır.
Bir başka KCK tutuklama dalgası Kürt avukatları hedef aldı. Aralarında Öcalan’ın hemen bütün avukatları vardı ve anlaşılıyordu ki, tutuklayan mahkeme olsa bile, hükümetin topyekûn Kürt savaşı kapsamında, yine hükümetin hedef göstermesiyle, “faili belli” biçimde, öldürülmeden “ortadan kaldırılmış”lardı. Hukuk mu? Öcalan da, avukatları da, hükümete göre, hukuk dışı ya da ötesindeydiler; doğrudan siyasal bir operasyonun hedefi kılınmışlardı ve açıktı ki, topyekûn savaş, herhangi değişik bireylerden farklı olarak Öcalan’ın “kutsal” olduğu ileri sürülen savunma hakkından, avukatlarınınsa yargının olmazsa olmazı denilen savunmanlıktan yoksun kılınmalarını da kapsıyordu.
“Yeni konsept”le hak mücadelesinin ucundan tutmakta olan Kürt hedef alınmıştı bir kez ve ardından Kürt basını ve gazetecilerine sıra geldi. Yine delile-ispata ihtiyaç duyulmamaktaydı. Tümü tamamen olağan ve doğal sayılması gereken Kürt olmak ve hak arayışı içinde olmak, hak arayışını haberleştirmek, AKP ve “yeni konsepti”ne göre suç sayılmakta ve tutuklama nedeni olmaktaydı. Savcı ve mahkemeler yine hükümetin, hukuk siyasetin emrindeydi ve son topyekûn Kürt savaşı, bir kez daha, liberal solcuları da “yetmez, ama evet” şiarlarıyla peşinden sürüklemiş AKP’nin sözde “üstünlerin hukuku” yerine “hukukun üstünlüğü”nü geçirme spekülasyonuyla 12 Eylül Referandumu aracılığıyla “derinleştirdiği” –burjuva sınıf niteliğinden gelen biçimselliğiyle, her şey bir yana, hukuk önünde eşitlik anlamına gelmesi gereken– demokrasinin sınırlarını gösterdiği gibi, hukukun ne denli siyasallaşmış ve Türkiye’nin ne denli hukuksuzluğa batmış olduğunu ortaya koydu.
90’ların öldürmeli “faili meçhulleri” evet, yaygın değil, hatta neredeyse “faili meçhule rastlanmıyor; taş atan çocuklar da tutuklanıp ağır cezalara çarptırılmıyor. Ama cezaevlerinde tahliye edilmeyip hastalıktan öldürülenler mi yoktur.. Gösterilerde hunharca dövülerek komaya sokulup hastanelik edilen çocuklar mı.. Kanıtsız delilsiz “hiç uğruna” yüzlercesi cezaevine doldurulan genç-yaşlı Kürt bir yandadır.. Otomatik tüfeğinin sayısız dipçik darbesiyle kafatasında kırık ve çatlaklar oluşturarak küçük Seyfullah’a dört gün yoğun bakımda can çekiştiren, ama bir gün bile cezaevinde kalmadığı gibi, “meşru müdafaa halinde yaralama”dan aldığı altı aylık ceza bile “iyi hal” gerekçesiyle ertelenen ve beş yıl “suç işlemediği” durumda yok hükmünde olacak olan özel harekatçı polis bir yandadır.. Molotof kullanmak, önce bir emniyet müdürünün ağzından “vurulma nedeni” olsun istenmiş, hemen ardından, müdürü yanıtlamış gibi, bir mahkeme tarafından örgüt üyeliğinin kanıtı sayılmıştır.

HEDEFTE SADECE KÜRTLER YOK!
Ve hiç kuşkusuz topyekûn saldırı, adı üzerindedir ve başlıca ve en ağır darbeleri özellikle Kürt ulusal hareketini hedef almış olsa da, sadece Kürt halkına yöneltilmiş değildir. Bütün halkı hedefine koymuştur ve topyekûn bir saldırganlığının tırmanışı olarak geliştirilmektedir. Ne söz söylemek isteyen genç, ne hak talep eden işçi ya da memur, ne Alevi, ne kadın ve yeter ki muhalif tavır almış olsun ne seçilmiş ya da seçilmemiş, gazeteci, aydın, politikacı.. hiç ama hiç kimse, burjuvazi ve AKP Hükümeti’nin saldırgan gericiliğinin hışmından kurtulamamaktadır. Hapisteki gazeteci sayısı doksana ulaşmıştır. Sayıları yüzleri bulan protestocu genç cezaevlerini doldurmaktadır. Medya, sözünü söyleyen haber ve yorumcularının açıktan tasfiyesiyle eleştiriden arındırılmış, düzmece davalarla sindirilmiş, neredeyse tamamı ele geçirilmiştir. Deniz Feneri soruşturmasını yürütmeye yeltenen savcıların bile görevden alındığı bir kadrolaşmayla, polis teşkilatının yanı sıra yargı da ele geçirilmiş ve tamamen AKP muhaliflerine yönelik “sopalar” olarak kullanılacak biçimde yeniden organize edilmiştir. Ve şüphesiz sermaye ve AKP saldırganlığı yalnızca hak ve özgürlük arayışlarına ve demokrasi mücadelesine yönelik olmakla, sadece insan hakları ve hukuk çiğnenmekle kalmamakta, ama iktisadi ve sosyal cephede de yürütülmekte ve sömürülen emek yığınlarının elinde kalan tüm hak kırıntıları da gasp edilmekte ve sosyal haklarla sömürünün kaldırılmasını amaç edinen sınıf mücadelesinin sürdürülmesine katiyen tahammül gösterilmemektedir. Örnekse emeğin ve çalışma süreçlerinin esnekleştirmesi tüm hızıyla devam etmektedir. Seçimler nedeniyle iki yıl ertelenmiş olan Genel Sağlık Sigortası tam bir zulüm uygulaması olarak şimdi yürürlüğe konmuştur. Tahammül sınırlarını fazlasıyla zorlayan isyan ettirici sonuçlarına tanıklık edilecektir. Hiçbir sigortaya üye olamayanlardan bile prim toplama ya da haraç alma esası üzerine kurulu bu yasa parasız sağlık hakkını geçersizleştirmekle kalmamakta, ama sigortasız ya da yarı-zamanlı vb. sigortalı emekçilerden para tahsilini öngörmektedir. Kıdem tazminatının kaldırılması gündemdedir.. Bölgesel asgari ücret yeniden tartışma konusu edilmektedir. Sermayeden hak arayışları işten atmayla yanıtlanmakta, TEKEL işçilerinin eyleminde görüldüğü gibi işçilerin hükümetten hak talepli mücadeleleri ise zehirli gaz dahil en sert biçimde bastırılmaya çalışılmakta; bırakalım siyasal içerikli olanını sendikal örgütlenme hakkı ayaklar altında çiğnenmektedir. Ücretler zaten düşürülmektedir; “bize bir şey olmaz”, “bize uğramıyor” denen kriz, bir yandan yüzde onu aşan cari açık, bir yandan Avrupa başta olmak üzere ihraç pazarlarının daralması ve iç tıkanıklıklar nedeniyle kapıyı kaçınılmaz biçimde çaldığında, ki başlamıştır, ziller çalmaktadır, herhalde “aynı gemide olduğumuz” hatırlatılıp fedakarlık istenerek daha düşürülecektir. Şimdiden Bolu-Gerede –ki siyasal bakımdan gericiliğin güçlü olduğu yöredir– ve Adana-Büyüksaat’te deri ve saya işçileri düşük ücret ve dayanılmaz çalışma koşulları nedeniyle, yakın geleceğin hiç de şaşırtıcı olmayacak gelişme eğilimleri hakkında fikir vererek, kendiliklerinden sokağa dökülmüşlerdir.
Dışarıda da gericilik ciddi ölçülerde tırmandırılmaktadır. Suriye’ye girildi girilecektir; bu ülke yönetimi gün aşırı tehdit edilmekte, İstanbul ve Hatay’da toplanma barınma ve örgütlenme imkanları ve kamplar tahsis edilen başta Müslüman Kardeşler olmak üzere “muhalif”ler, yalnızca siyasal olarak değil, ama eğitimden geçirilip silahlandırılarak askeri olarak da örgütlendirilmektedir. Irak’ın içişlerine ciddi biçimde karışılmaktadır; ilişkilerin mevcut Irak hükümetiyle değil, ama Şii İ. Allavi’yle Kürt bölge devletine sığınan Sünni T. Haşimi ile yürütülmesi öngörülmekte ve buna uygun davranılmaktadır. PKK’ye karşı dostluk gösterileriyle bağra basılan İran’la “kapışma” yolunda ilerlenmektedir. Kürecik’te kurulan NATO radarının (füze kalkanının) en başta bu ülkeye yönelik ciddi bir tehdit olduğu ortadayken, bilmezden, anlamazdan gelinerek gerginlik savsaklanmakta, ama İran ve ardından Rusya, Kürecik radarının ilk hedefleri olacağını açıklamaktadırlar. Türkiye burjuva gericiliği ve AKP hükümeti, bindikleri Amerikan (ve genel olarak Batı) savaş arabasıyla, doludizgin Ortadoğu bataklığına ve bir savaşa doğru sürüklenmektedir.

TOPYEKÛN AMA GEÇİCİ…
Evet, “yeni bir dönem”dir; içeride ve dışarıda bütün bir halka saldırıda gemin azıya alındığı bir “yeni dönem”dir. Ve kolaylıkla tahmin edilebileceği gibi, en başta muhalif ileri unsurları olmak üzere, bütün bir halka yönelik olmakla birlikte, gericilik ve hükümet karşısındaki örgütlü mücadelenin asıl yığınağını sağlayan Kürt halkına ve örgütlü duruşu ve hak arayışını sekteye uğratıp en aza razı hale getirmeyi amaçlayarak özellikle örgütlü unsurlarına yönelik topyekûn saldırıyla karakterize olmaktadır. Ancak tüm hışmı ve ağır sonuçlarına rağmen, bu söylenenlerden de anlaşılacağı gibi, geçicidir. Başka yolu olmadığı bilenerek, devletle, bu kez, son saldırıyla kolunun kanadının kırılacağı ve diz çöktürülemese bile yumuşatılarak aza –şüphesiz murat edilen en azıdır– katlanır hale getirileceği umulan PKK’nin ilişkisinin yenilenmesi öngörülmektedir. En net biçimde İçişleri Bakanı İ. Naim Şahin söyledi son günlerde: “PKK akıllanıncaya kadar yaz-kış demeden sürdüreceğiz…”! En “Şahin”lerden olan, ağzından köpük saçılıp kan damlayan yetkili bile “yok etmek”ten, “tasfiye”den değil, ama “PKK’nin akıllanması”ndan, tabii ki PKK’yi zorla üzerine vararak “akıllandırmak”tan söz etmektedir. Akıllandırmak ve fazla ileri bulunan taleplerin hiç değilse önemli bir bölümünün geri çekilmesini sağlamak üzere savaş tırmandırılmış, bir kez daha Kürtlerin üzerine çullanılmıştır.
Kürt Savaşı’nı ve ilgili tüm süreci koordine eden Başbakan Yardımcısı olan, “Açılım”ın da başında bulunmuş eski İçişleri Bakanı Beşir Atalay’ın söyledikleriyse daha anlaşılırdır. Konuk olduğu TV kanalında “Açılım bitmedi, sürüyor. Devletin bütün kurumları birlikte çalışıyor. Ben şuna inanıyorum, bu dönem, bu sorunların çözüleceği dönem olacak, silah bıraktırma da dahil” diyen Atalay, Star gazetesinde Özkan’a verdiği röportajda da benzer şeyler anlatıyor: “Türkiye bu sorunu artık kökten çözecek. AK Parti dönemlerinde bu sorunlar derinlemesine ele alındı, çözüm için çalışıldı. (…) Son dönemdeki karmaşık görüntüye rağmen toplumun her kesiminde bu konuda daha rasyonel düşünme, daha demokratik, konuları daha rahat konuşma özelliliği arttı. Artık her kesimde bu konuda pozitif değerlendirmeler oluyor.” (Star, 16 Ocak)
Sonra, “ama” deyip, kendilerinin ne denli çözüm yanlısı ve iyi niyetli, ama karşı tarafın ne denli kötü niyetli, samimiyetsiz ve çözüm istemez olduğunu anlatıp “dilin altındaki bakla” olan taleplere geliyor. Hem de “hayır pazarlık için değil” anlamına gelmek üzere, “..yeni güvenlik konsepti çerçevesinde yürütülen operasyonlar için: Bu hükümet Kürt meselesinin demokratik çözümü için önemli adımlar attı, atacak. Şu anda teröre karşı yürütülen operasyonların nedeni PKK’nın kolunu bükmek, masaya zayıf oturmasını sağlamak deniyor. Yorumunuz nedir?” sorusunu “..katılmıyorum. Tırmanan bir terör var. Operasyonlar devletin tüm kurum ve kararlığıyla bunun üzerine yaptığı güvenlik operasyonu” diyerek savsaklayıp geçiştiriyor. “Yok” dese de talepleri tartışıyor, önce yarım saatlik TV yayını, sonra TRT-6 gibi kendilerinin verdiklerini sıralıyor, istenenleri fazla buluyor, “iyiniyet”le “samimiyet”i başka bir vesileyle değil, ama “aşırı” olduğunu düşündüğü ileri sürülen taleplerle ilgili olarak anıyor!
Önce, son olarak 20 Ocak’ta HaberTürk “Basın Kulübü”nde söyledikleri: “Hep dil ön plana çıkıyordu.. Hiç bir yerde dilin kullanımıyla ilgili ya da öğrenmesiyle ilgili engeller kalmadı. Biz kendi dönemimizde inkar politikası yürütmedik. Dilin öğretimi ayrı o dilin eğitimi ayrıdır. Devletin bir resmi dili birde eğitim dili vardır. Tamam, milletin ana dili kutsaldır. Konuşulabilir, öğrenilebilir.” Beyefendi, büyüklük yapıyor, “dil konuşulabilir” diyor ve ötesini, anadilde eğitimi örneğin fazla buluyor!.. Hem Türkçe hem Kürtçenin resmi dil olmasını ise herhalde “günah” sayıyordur, tartışmıyor bile! Belli ki kastettiği laf ola beri gele “konuşmak”.. Çünkü biliniyor ki, KCK Davaları’nda yargılananların Kürtçe konuşma istekleri kabul edilmiyor. Kürt dili resmen yasak olmaya devam ediyor.
Star’da, o kadar hak tanımalarına rağmen “nankörlük” edip “fazla”sını isteyenlere sitem yağdırıp şöyle konuşuyor: “10, 20, 30, 40 yıl öncesinde Kürt sorunu neydi, bugün ne diye buna bakan, zerre kadar insafı olan bugünkü gelişmelere dört elle sarılır. Kürtler şu son dönemde çok önemli kültürel haklarını elde ettiler, daha rahat yaşıyorlar, köylere kadar giden büyük bir kalkınma seferberliği var, bölgede büyük yatırımlar var. Yüksekova’da Cizre’de hastaneler, havaalanları yapılıyor..” Hemen noktasını koyuyor: “Biraz samimiyet olsa, çözülemeyecek sorumuz yok. Devlet bütün gönlünü açmış, bütün mekanizmalarını seferber etmiş bunları çözeyim diye.”
Devamla “aşırı” bulduğu taleplerle “niyet” ve “samimiyet” bağlantısı üzerinden sürdürüyor: “Bunlara AK Parti iktidarından önceki talepleriniz ne diye sorsanız belki bizim şu gerçekleştirdiklerimizden daha azıydı istedikleri. Ama her gün değişen bir görüntü var karşımızda. Dolayısıyla iyi niyet ve samimiyet dediğimiz şey burada ölçülüyor. Devlet kucağını açıyor, yapabileceğini yapıyor vatandaşı rahat etsin diye. Bunlar dışında ayrıca, kalkınma, hayat standardının yükseltilmesi için çaba sarf ediyor. Kültürel haklar veriliyor.”
Sonra da “pazarlık için değil”miş! “PKK’nin kolunu bükmek, masaya zayıf oturmasını sağlamak için” değilmiş! Hele “demokratik özerklik” talebine çok sinirleniyor:
“Hiçbir iyi niyet yok. Ben bütün bu boyutlarda iyi niyetini koruyan, şartların içinden bile iyi niyetler çıkarmaya çalışan biriyim ama burada hiçbir iyi niyet görmüyorum. Seçimden sonra başlayan terör, Temmuz’un ortasında Silvan’da dinlenme anındayken 13 askerimizin şehit edilmesi, aynı gün bizim aklıselim diye bildiğimiz Ahmet Türk’ün başında olduğu DTK’nın demokratik özerklik ilan etmesi…”
Üstü pek de örtülemiyor, “niyet” ortaya konuyor. “Kol bükülecek”, uygun bir “pazarlık” için “toprak düzlenecek”tir. Neyle? Operasyonlarla! Sonra? “Silah bıraktırma dahil” “anlaşma”ya sıra gelecektir. Hükümet, koordinatörünün ağzından niyetini belli etmektedir. Savaşın karşı tarafı olan PKK ise, zamanında görüşmeler yapmış, anlaşma için çalışmıştır. Hâlâ görüşmelere ve anlaşmaya karşı değildir; Karayılan örneğin “..(imhaya yönelik) amaçlarından vazgeçmedikleri sürece gevşemeyeceğiz. Öyle görünüyor ki bir süre böyle götürecekler. Görüşmelerin başlaması için ille de silahların susması gerekmiyor.” diyerek açıkça görüşmelere kapıyı açık tutuyor.
Ortadadır; her durumda topyekûn saldırı süreci, yerini, yeni bir “görüşmeler” ve “anlaşmalar” sürecine bırakacaktır. Hükümet açısından PKK’nin tasfiyesi elbette istenir şeydir ve gerçekleşmesi son derece düşük bir ihtimal olan bu durumda, yine örgütlü ama artık tamamen legal unsurlarla görüşülerek yürünecek ve bu kez hemen sadece AKP’nin istediği kadar “verilerek” ve taleplerinin çok küçük bir kısmı karşılanarak, Kürt sorununun haksız-hukuksuz “çözümü” dayatılacaktır. Tümüyle tasfiyenin elde edilemediği yeni koşullardaysa, yine, yeni bir “görüşmeler” ve “anlaşmalar” süreci gelecektir. Biraz daha çoğu “verilmek” zorunda kalınacak ve doğrudan PKK ile yürütülecek bir “görüşmeler” ve “anlaşmalar” süreci kaçınılmaz olacaktır…

ÇIKARILMASI GEREKLİ ÜÇ SONUÇ
Topyekûn saldırının geçiciliğinden çıkarılacak/çıkarılması gereken bir önemli sonuç, –AKP hükümetinin güçlü görünmesine karşın, asıl güçlü olan direnen halk karşısında görece zayıflığı da bilinerek– her halükarda yaşanmakta olan zorlukların atlatılacağına duyulan güven ve koşulladığı inançla mücadeleye ve mücadelenin dayanaklarının güçlendirilmesine sıkıca sarılmaktır ki, halkın oldukça geniş kesimleri, özellikle bu kesimlerin ileri unsurları bu güven ve inançla mücadelelerini daha da güçlendireceğinden kuşku duymadıkları yeni ve birleşik örgütlenmeleri geliştirmekten geri durmayacaklardır, durmamaktadırlar. Bu, birinci sonuçtur.
Geçicidir, ama sürdürülen topyekûn saldırı ciddi ve ağırdır. Bu iki yönü açık seçiktir ve belirgindir; görülmektedir.
Tam da öncelikle Kürt halkını ve haklarını hedefine koyan bu ağır saldırı koşulları, Kürt halkı ve haklı mücadelesine verilen desteğin artırılmasını zorunlu kılmaktadır. Saldırının ağırlığının tartışılır bir yanının bulunmamasından çıkarılacak/çıkarılan temel bir sonuç budur. Bu, ikinci sonuçtur.
Ancak açıktır ki, sadece son saldırı ve ağır sonuçları dolayısıyla değil, ama 20. yüzyıl boyunca sürdürülen ulusal saldırı ve baskı politikası, koca bir halkın ve haklarının inkar edilmiş olması dolayısıyla Kürt halkı ve yürüttüğü haklı mücadelesi desteklenmeyi hak etmektedir.
Üstelik sadece Kürt halkı ve haklı mücadelesinin desteklenmesi değildir söz konusu olan. İhtiyaç, yalnızca Kürt halkı ve mücadelesinin desteklenmesi değildir; ama eşitlik ve özgürlük talepli, hak ve dil eşitliğini öngören Kürt ulusal mücadelesinin de önemli bir parçası ve bileşeni durumunda olduğu demokrasi mücadelesi ve Türkiye’nin demokratikleşmesi, Kürt halkının yanı sıra, tüm Türkiye halkının yakıcı ihtiyacı durumundadır. Nesnel çıkarlarıyla Türk-Kürt, Alevi-Sünni, kadın-erkek, işçi, emekçi, esnaf.. tüm halk hem eşitlik hem de özgürlüğe susamış durumdadır. Eşitlik ve özgürlük talep edip uzun süredir mücadelesini vermekte olan Kürt halkının yanı sıra ne Aleviler Sünnilerle eşit haklara sahiptirler ve özgürce kendilerini kendi bildikleri gibi gerçekleştirebiliyorlar, ne kadınlar erkeklerle eşittirler ve kendilerini özgürce gerçekleştirebiliyorlar, ne de gençlerin bir söz ve kendi geleceklerini belirleme hakları var. İşçi ve emekçilerse basit sendikal haklarından bile yoksunlar, örgütlenmeye eğilim gösterdikleri anda kapının önüne konup işsiz bırakılıyorlar ki, reva görüldükleri ücretlerle yaşanır, çalışma koşulları katlanılır gibi değildir. Üstüne işsizlik binmiştir.. Üstüne yeni kriz tehdidiyle ücretlerin düşürülmesi ve çalışma koşullarının daha da kötüleştirilmesi, sosyal hakların, örneğin GSS ile parasız sağlık hakkının bütünüyle gaspı binmektedir.. Kıdem tazminatı sıradadır, bölgesel asgari ücret de öyle.. Sayılanların tümü bir arada ülke nüfusunun ezici çoğunluğunu oluşturmalarına ve “derin demokrasi” olarak tarif edilen ülke rejiminin halkın egemenliğine dayandığı iddia edilmesine karşın, bir teki bile devlet işlerinin görülmesine ve dolayısıyla ülke yönetimine katılamamaktadır; karar süreçlerinden bütünüyle dışlanmışlar, kendileri için “hoş bir seda”dan başka şeyler olmayan ne ifade, ne basın, ne toplantı, ne örgütlenme.. hiçbir demokratik haktan yararlanamaz durumdadırlar.
Eşitlik, özgürlük ve demokrasiye ekmek ve su kadar ihtiyaçları vardır. Kuşkusuz işçi emekçi sömürülen yığınların sosyal kurtuluşa ve bu yönde atılacak adımlara da ihtiyacı küçümsenir gibi değildir ve giderek artan ölçülerle özellikle işçiler bu ihtiyaçlarını dışa vurmaktadırlar.
Ancak henüz bu yalnızca nesnel durumdur ve Kürt halkının ulusal bilinç ve örgütlülüğü bir yana, halkın bütünü bakımından öznel durum, bilinç ve örgüt düzeyinin ciddi ölçülerde düşüklüğüyle karakterizedir. Çeşitli sınıf ve katmanları ve farklı kategorileriyle büyük bir eşitlik, özgürlük ve demokrasi ihtiyacında olan geniş halk yığınları, en az bu ihtiyaçları kadar ve bu ihtiyaçlarını gidermenin ön koşulu olarak, aydınlanma ve örgütlenmeye, –sendika ve demokratik kitle örgütü türünden ekonomik, mesleki öz örgütlerinin yanı sıra– etrafında toplanacakları, kendi belli başlı taleplerini savunan ve bu talepler uğruna mücadeleyi örgütleyecek halkçı siyasal demokratik bir örgüte ihtiyaç duymaktadırlar.
Geniş kesimleriyle saflarında örgütlenip ve hak mücadelesi verebilecekleri alternatif demokratik bir güç merkezine olan ihtiyaç, sömürülen ve ezilen halkın acil ihtiyacı durumundadır.
Bu “merkez”, her şeyden önce, halkın, olanaklı olabilecek en kolay birleşmesini sağlamaya yatkın uygun bir merkez olmalıdır. Hem halkın belli başlı taleplerini savunabileceği ve bu taleplerini elde etmek üzere mücadelesini geliştirebileceği bir merkez.. Hem çeşitli kesim ve sektörleriyle halkın birliğini ve birleşik mücadelelerini geliştirmelerini kolaylaştıracak bir merkez.. Bu nedenle, hem yeterince inandırıcı ve güçlü, hem de halkın birliği olmadan ilerlenemeyeceğini bilen ve dolayısıyla bu birliği her şeyin üzerinde tutup temel bir önem veren bir merkez…
Halkların Demokratik Kongresi, kim ne tür başka bir işlev yükleme yanlısı olursa olsun, en azından bizim açımızdan böyle bir alternatif güç merkezi olarak önemlidir ve böyle bir nesnel ihtiyaca yanıt olarak ortaya çıkmıştır.
Böyle bir birleşik örgütlenme (ve mücadele), Kürt halkının eşitlik ve özgürlük mücadelesi bakımından birinci elden bir destek oluşturduğu ve oluşturacağı gibi, bütün sınıf ve katmanlarıyla, farklı kategorileriyle halkın/halkların birleşik demokratik mücadelesinin geliştiricisi ve sağlam örgütsel dayanağı olabilir/olacaktır. Ağır sonuçlarıyla son topyekûn saldırının bir diğer sonucu ya da ağırlaştırıp acilleştirdiği bir ihtiyaç da budur. Bu, üçüncü sonuçtur: Tüm katmanları ve kategorileriyle tekelci sermaye ve AKP hükümetinin gittikçe ağırlaştırarak dayattığı iktisadi, sosyal, siyasal sorunların bu ağırlığı altında bunalan halkın birleşik eşitlik, özgürlük ve demokrasi mücadelesinin geliştirilmesine olan yakıcı ihtiyaç. Halkların Demokratik Kongresi, yine en azından bizim açımızdan, tamamen nesnel bir ihtiyacı, geniş kesimleriyle halkın birlik ve birleşik mücadele ihtiyacını karşılamak üzere şekillenip kurulmuştur.
HDK’nin rolünü oynayıp oynamayacağı ya da ne ölçüde oynayabileceği sorusunun yanıtı, ezilen ve sömürülen çeşitli milliyetlerden halkın birlik ve birleşik mücadele ihtiyacını karşılamak üzere tarih sahnesine çıkmış olan bu birlik ve mücadele örgütünün bu yeteneği gösterip gösteremeyeceği ya da ne ölçüde gösterebileceğiyle, bugünden bir araya gelen güç ve dinamikleriyle bir mücadele birlikteliği oluşturup oluşturamayacağı ya da ne ölçüde oluşturabileceğiyle belirlenecektir.